Φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς, όπως δυστυχώς κι εγώ, έχετε σκεφτεί ότι θα θέλατε η μέρα να έχει παραπάνω ώρες, γιατί όχι και 48. Πόσα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα, πόσα πράγματα παραπάνω θα προλαβαίναμε να κάνουμε ή μήπως τελικά όχι? Μήπως τελικά το φταίξιμο δεν είναι στον χρόνο αλλά σε εμάς?
Τι κι αν είχαμε 48 ώρες την ημέρα, θα ζούσαμε μια καλύτερη και πιο ικανοποιητική ζωή;
Ή μήπως τελικά θα έπρεπε να σπαταλήσουμε περισσότερο χρόνο και πάλι δεν θα ήμασταν ικανοποιημένοι ; Δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι τελικά θα ήταν για το καλύτερο.
Πιστεύω ότι όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων και σωστής οργάνωσης. Κοίτα ποιος μιλάει θα μου πουν οι κοντινοί μου φίλοι που ξέρουν τον τρόπο ζωής μου, τα πιστεύω μου και τελικά βλέπουν και το πρόγραμμά μου. Δεν θα έχουν και άδικο, εδώ που τα λέμε. Όμως ξέρετε τι λένε στην Αμερική. Αν κάτι το ξέρεις καλά,….κάν’το, αν δεν το ξέρεις…..δίδαξέ το! (καλά…υπάρχουν και οι εξαιρέσεις…για να μην παρεξηγηθούν οι φίλοι μου οι δάσκαλοι/καθηγητές!!!)
Έτσι κι εγώ… μιλάω για διαχείριση και οργάνωση προσωπικού χρόνου, που δυστυχώς στην προσωπική μου ζωή δεν τα καταφέρνω, τουλάχιστον όχι τόσο καλά όσο θα ήθελα…!!!
Δεν είναι καθόλου εύκολο να διαχειριστείς τον χρόνο σου σωστά.
Το κλειδί για τη διαχείριση του χρόνου μας, είναι να καταφέρουμε να αξιολογήσουμε πόσο χρόνο πρέπει να αφιερώσουμε σε κάθε εργασία.
Αν και απόλυτος ο χρόνος της ημέρας των 24 ωρών, τελικά είναι πολύ σχετικός.
Η ώρα κυλάει γρήγορα όταν περνάμε καλά ή όταν είμαστε απορροφημένοι σε κάτι που κάνουμε και μας αρέσει,…, άρα είμαστε ικανοποιημένοι…και από την άλλη δεν περνάει με τίποτα όταν δεν συντρέχουν οι παραπάνω λόγοι.
Αυτό το οποίο ορίζει το χρόνο είναι το πάθος που μας διακατέχει και αυτό είναι τελικά που θα μας κάνει ευτυχισμένους και πετυχημένους.
Βέβαια, το θέμα είναι όταν κάνεις αυτό που σου αρέσει, είσαι ευτυχισμένος, αλλά θέλεις να κάνεις κι άλλα πράγματα που σε ικανοποιούν και σου αρέσουν και δεν σου φτάνει ο χρόνος……Εκεί σε θέλω!
Οργάνωση, ιεράρχηση και πάλι οργάνωση. Ιεράρχηση και οργάνωση. Τι είναι πιο σημαντικό για τον καθένα….η οικογένειά του, η δουλειά του, τα υλικά αγαθά, η φήμη,…., και ο κατάλογος είναι τεράστιος και διαφορετικός για τον καθένα.
Δυστυχώς, μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, πολλά τα ξεχνάμε, μας διαφεύγουν, μπερδευόμαστε, χάνουμε τον πραγματικό προορισμό μας και τελικά, απλά…..υπάρχουμε. Δεν είναι κρίμα?
Εγώ έχω καταλήξει….και 48 και 96 ώρες να είχε η μέρα, αν δεν καταφέρω να μου επιβληθώ, πάλι δεν θα προλαβαίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω. Μα με τίποτα!!!!!
